این حس قشنگو به تو مدیونم

  سلام عزیز دلم نور چشمم. درسته خیلی وقته نتونستم برات پستی بذارم.

اما اشکالی نداره.دوباره شروع میکنم به نوشتن.فقط یه کم شاید عکسها نامرتب باشند.که حتما بعدها  اونها رو مرتب میکنم.

خیلی حس عجیبی.اولین روزی که میخواستم تو رو به مدرسه بسپارم.نه واقعا نمیتونم توصیفش کنم.. روز جشن یعنی روز آخر شهریور کمی استرس داشتی. اما از همون روز وقتی خانم فتحی معلم امسالت رو دیدم و دیدم که چقدر با تو راحت و صمیمی برخورد کرد.،خیالم راحت شد.تو هم ارتباط خوبی باهاش برقرار کردی.صمیمیت. اون باعث شد تو بهش اعتماد کنی و خیلی راحت دستت رو بهش دادی و با هم از پله های سالن بالا رفتید.استرس تو کاملا از بین رفته بود بعد از جشن وقتی یکی یکی اسماتون رو صدا میزنند تا وارد کلاستون. بشید و با محیط کلاس آشنا بشید، تو مستقیم. به جلو رفتی بدون اینکه پشت سرت رو نگاه کنی.من داشتم ازت فیلم میگرفتم و اشک چشمام نمیذارم عینکم رو از روی صورتم بردارم.لحظه ای که تو وارد سالن شدی و دیگه نمیدیدمت یه لحظه استثنائی. بود.خوشحالی دلواپس امید افتخار... و هزاران حسی که نمیتونم واژه ای براشون پیدا کنم...

این حس قشنگو به تو مدیونم و خدای خوبم...